Zomer 2018 zouden Anita, haar zoon Tycho en Jolanda gezamenlijk naar Bretagne reizen om daar een aantal bijzondere, magische plekken te bezoeken. Echter zoonlief had toch andere plannen, dus reisden de dames onverwachts gezamenlijk af naar het Bretonse land.
Drie dagen voor vertrek was er die prachtige volle maan mét maansverduistering die natuurlijk in het open veld bekeken moest worden. Helaas brak Anita haar middenvoetsbeentje toen, wat eerst niet zoveel, maar later toch wel heel veel pijn bleek te doen. En terwijl de reis, begonnen bij Mont St Michel en via een spoor van menhirs bij Brocéliande aangekomen, hen eigenlijk nog zuidelijker zou voeren bleek dit niet mogelijk. Er moest rust gehouden worden, zeker omdat Jolanda inmiddels ernstig was uitgegleden en een flinke schaafwond aan haar been had en net zo strompelde als Anita. De camping bleek aan een heerlijk rustig riviertje te liggen, de Ninian.
En opeens was het daar: rust, tijd en prachtige natuur om ons heen om onze ideeën van het ‘iets’ wat we samen wilden gaan doen uit te spreken, al onderzoekend vorm te geven en op te schrijven. Op het warmst van de dag met twee klapstoeltjes midden in het riviertje, libellen om ons heen en Jolanda met het grote schrijfboek en pennen in verschillende kleuren op schoot. En al zoekend en tastend, starend naar de stroompjes in het water, het zonlicht dat door het bladerdak boven ons sijpelde in het land met haar oude Keltische geschiedenis, vormden zich daar onze beelden en woorden. We spraken over het leven, de oorsprong van de dingen, de mensheidsontwikkeling, de ervaringen van onze eigen levens en ze vormden met elkaar onze intenties en de elementen die daarbij horen voor ons.
We wisselende het af met kleine uitstapjes in de omgeving; op zoek naar menhirs, het bos van Brocéliande, de allignments in Carnac. Het was goed om de tijd te hebben om onze ideeën te laten zakken, ieder voor zich er op kauwend, voelend en er dan weer verder mee te gaan. Al het praktische hielden we heel bewust buiten beschouwing, geen businessplan of begrotingen, eerst alleen onze verbinding met de impuls. Alleen de naam, die kwam wel naar ons toe, midden in een hele drukke toeristische straat in Carnac: Bron Q, dat moest het zijn! Haarscherp kan ik me precies de plek voor me halen toen die naam zich aan ons toonde, bijzonder hoe en waar de dingen soms aan je gegeven worden.
Aan het einde van die week hadden we de basis van Bron Q op papier staan, ook het logo was er in schets vorm. We bedankten de vriendelijke rivier voor haar gastvrijheid en op de laatste avond reden we naar de menhir van Pellionaie. We hadden deze menhir eerder bezocht en deze voelde als de juiste plek. Stevig, wijs, heel erg oud en verbonden met het Europse netwerk van menhirs. Aan de voet van de menhir nodigden we de vier windrichtingen, hemel en aarde uit en spraken we onze intenties voor Bron Q uit. We verbonden Bron Q met deze eeuwenoude energieën en we spraken onze wensen uit over wat Bron Q mag bijdragen aan deze wereld.
Op de terugweg naar Nederland hadden we het gevoel dat we alleen nog maar de sleutel in het slot van de deur van Bron Q hoefden te doen, zo sterk waren onze beelden en intenties! Maar zover is het nog niet, we hebben onze weg te gaan om Bron Q uiteindelijk als plek te realiseren. We hebben uit de rivier een kleine steen, een mini menhir meegenomen. Deze verbindt ons altijd weer met de menhir van Pellionaie en de ongekende krachten waar mee we verbonden zijn en die ons helpen onze impuls in de realiteit te verwezenlijken.