… of nou ja, een stad dan. Ons verhaal begint in Rotterdam, toen we allebei zo’n 20 jaar waren. We waren allebei lid van de kerk in Rotterdam-West en zongen in het koor daar. Beiden woonden we samen met onze jeugdliefde en waren net klaar met het HBO.
In het koor zongen we allebei sopraan en we stonden naast elkaar. Heerlijk was dat, als we ook die hoogste noot er samen uit wisten te persen. Zingen heeft ons altijd allebei veel plezier gebracht, later ook in het jongerenkoor ‘In de Wolken’.
In die eerste jaren gingen onze levens behoorlijk gelijk op: trouwen, verhuizen, aan kinderen beginnen… En daar veranderde dat: Anita kreeg 2 prachtige kinderen, mij was dat niet gegund. In de voor mij moeilijke periode daarna zagen we elkaar nog wel vrij regelmatig, maar in de jaren daarna zagen we elkaar maar weinig. Ons werk, relatie en andere interesses maakten dat onze wegen een andere kant op meanderden. Anita verdiepte zich in de Antroposofie en de kerkelijke traditie, ik onderzocht een aantal andere religieuze tradities en verdiepte me uiteindelijk in de oude religie en wicca. Ik kreeg een vriendin en begaf me in de lesbische wereld, Anita ging scheiden. In die voor haar pijnlijke en moeilijke periode kregen we weer meer contact en hebben we veel gesprekken gevoerd, al wandelend door duinen, bos en over de heide.
Op een gegeven moment merkten we dat we, als we niet direct weer een afspraak maakten, geen regelmaat hadden in onze ontmoetingen. Omdat we dat toch wel heel fijn vonden, spraken we af dat we elkaar met de equinoxen zouden ontmoeten: op of rond 21 maart, juni, september en december. Dat ritme maakte dat we steeds genoeg te vertellen hadden en op de hoogte bleven van wat er in ons leven speelde.
In september 2016, vlak na de equinox, vertelde ik dat het niet goed ging op mijn werk en vroeg Anita ‘Denk je dat je het redt?’. Ik dacht van wel, zei ik toen, maar begin oktober meldde ik me toch ziek. Met de equinox van december datzelfde jaar deed ik een ritueel om mijn relatie te ontbinden en had ik een bezoek gebracht aan een pand in de straat waar Anita woonde (en waarover ze mij getipt had). Met de lente-equinox van 2017 woonde ik in Amersfoort en zagen we elkaar ineens ontzettend vaak. De warme ontvangst en steun die ik toen van Anita gekregen heb staat me nog steeds helder voor de geest. Zo ontstond een nieuwe fase in onze vriendschap, één die stap voor stap steeds meer verdieping bracht…